Historia

Powrót

1955–1971 Teatr Klasyczny

W roku 1945 w podziemiach kamienicy przy ulicy Marszałkowskiej 8 rozpoczęła działalność scena należąca do Miejskich Teatrów Dramatycznych. Funkcjonowała pod różnymi nazwami, między innymi jako Teatr Dzieci Warszawy i Teatr Młodej Warszawy. W roku 1955 pod nazwą Rozmaitości została przekazana jako scena filialna nowo utworzonemu Teatrowi Klasycznemu z siedzibą w północnym narożniku Pałacu Kultury i Nauki. Teatr Klasyczny prezentował regularny repertuar dramatyczny a także spektakle dla dzieci i młodzieży. Kierowali nim kolejno: Emil Chaberski (1955–1961), Jerzy Kaliszewski (1962–1964), Ireneusz Kanicki (1965–1971).

W roku 2009 dokumentacja działalności Teatru Klasycznego została przekazana do Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.

 

1971–1982 Józef Szajna

W roku 1971 stanowisko dyrektora Teatru Klasycznego objął scenograf, reżyser i malarz a także teoretyk teatru Józef Szajna. Współtwórca i wieloletni kierownik awangardowego Teatru Ludowego w Nowej Hucie, jeden z najbardziej wyrazistych stylistycznie artystów polskiego teatru, Szajna postanowił przekształcić instytucję w scenę studyjną, eksperymentalną, otwartą na poszukiwania formalne. Z początkiem roku 1972 scena przy ulicy Marszałkowskiej 8 zaczęła funkcjonować samodzielnie jako Teatr Rozmaitości. Tam przeniosła się część zespołu aktorskiego i tam dogrywano repertuar z poprzednich sezonów. Nowe programy powstawały we współpracy z Teatrem Satyryków STS. Scena w Pałacu Kultury i Nauki 1 lutego 1972 roku zmieniła nazwę na Teatr Studio.

Charakterystyczny styl Szajny, wypracowywany konsekwentnie od czasu współpracy z Jerzym Grotowskim przy inscenizacji Akropolis Stanisława Wyspiańskiego w Teatrze Laboratorium 13 Rzędów w Opolu w roku 1962, sytuował jego autorski teatr na pograniczu sztuk plastycznych i performatywnych. W swoich autorskich przedstawieniach często ograniczał rolę słowa do niezbędnego minimum, w zamian zaś poszukiwał odmiennych środków ekspresji w dynamicznej interakcji między ciałem aktora a umieszczonymi w przestrzeni scenicznej obiektami. Dzięki temu od pierwszego sezonu udało mu się zbudować silną tożsamość Teatru Studio w wyraźnej opozycji do mieszczącego się po drugiej stronie placu Defilad Teatru Dramatycznego pod kierownictwem Gustawa Holoubka, który  kładł nacisk na repertuar literacki i psychologiczne aktorstwo. Zrealizowane tu przez Szajnę przedstawienia autorskie: kolejne wersje Repliki (1972, 1973), Witkacy (1972), Gulgutiera (1973), Dante (1974), Cervantes (1976), Majakowski (1978) oraz inscenizacje: Dobrodziej złodziei Karola Irzykowskiego (1975) i Śmierć na gruszy Witolda Wandurskiego (1978) były ważnymi wydarzeniami artystycznymi. Prezentowane podczas licznych zagranicznych tournées, między innymi w Niemczech, Holandii, Francji, Hiszpanii, Norwegii, Finlandii, Stanach Zjednoczonych i Meksyku, umacniały wysoką pozycję polskiej sztuki za granicą.

W Teatrze Studio pracowali też między innymi: Lidia Zamkow (Komu bije dzwon Ernesta Hemingwaya, 1972; Sen Fiodora Dostojewskiego, 1973), Helmut Kajzar (Sędziowie Stanisława Wyspiańskiego, 1972; Rycerz Andrzej, 1974), Stanisław Różewicz (Puszka Pandory Franka Wedekinda, 1976), Hanna Skarżanka (Medea Eurypidesa, 1977), Andrzej Markowicz (MatuzalemYvana Golla, 1977; Giganci z gór Luigiego Pirandella, 1979) i Henryk Baranowski (Proces według Franza Kafki, 1980). Wybitne i ważne kreacje tworzyli: Olga Bielska, Jolanta Hanisz, Leszek Herdegen, Jacek Jarosz, Ewa Kozłowska, Tomasz Marzecki, Wiesława Niemyska, Helena Norowicz, Antoni Pszoniak, Andrzej Siedlecki, Józef Wieczorek i – przede wszystkim – Irena Jun i Stanisław Brudny.

Wielką ambicją Szajny było utworzenie placówki o profilu nie tylko artystycznym, lecz także badawczym, otwartym zarówno na eksperyment formalny, jak i towarzyszącą mu refleksję teoretyczną. Przy teatrze w roku 1972 utworzona została galeria sztuki współczesnej, a wkrótce potem studium scenograficzne dla studentów warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Planowano także przebudowę dużej sceny, nowatorski projekt Oskara Hansensa nie doczekał się jednak realizacji. W roku 1976 w miejscu dawnej pracowni scenograficznej teatru zainaugurowano działalność małej sceny – Malarni. Konsekwentna polityka Szajny doprowadziła do kolejnej zmiany nazwy instytucji, która od 10 lipca 1980 roku brzmiała Centrum Sztuki Studio – Teatr Galeria.

 

1982–1997 Jerzy Grzegorzewski

W tym samym czasie doszło do konfliktu dyrekcji z zespołem aktorskim, który w związku z postępującymi zmianami obawiał się o swoją przyszłość. Rezygnacja Szajny, złożona w grudniu 1981 roku, zbiegła się z ogłoszeniem w Polsce stanu wojennego. W związku z sytuacją polityczną zapadła decyzja o rozdziale kompetencji kierowniczych. Z początkiem roku 1982 na stanowisko dyrektora naczelnego powołany został wicedyrektor Wydziału Kultury Urzędu Miasta Warszawy Waldemar Dąbrowski. Na stanowisko kierownika artystycznego Szajna zarekomendował reżysera, scenografa i dramaturga Jerzego Grzegorzewskiego, którego osoba stanowiła gwarancję zachowania wysokiego poziomu artystycznego i eksperymentalnego charakteru sceny. Swoistą deklaracją programową Grzegorzewskiego było wystąpienie z inicjatywą o przyznanie jej patrona. 24 lutego 1985 roku ‒ w setną rocznicę urodzin autora koncepcji Czystej Formy ‒ Centrum Sztuki Studio otrzymało imię Stanisława Ignacego Witkiewicza.

Piętnaście lat dyrekcji Grzegorzewskiego to okres świetności tej sceny. Artysta kontynuował kierunek wytyczony przez Szajnę, a jednocześnie odcisnął na niej piętno własnej wrażliwości i wyobraźni. Autorski charakter jego teatru, który z jednej strony podejmował wyrafinowane i często hermetyczne gry z dziedzictwem europejskiego modernizmu, z drugiej zaś stawiał bardzo wysokie wymagania aktorom, sprawiał, że w latach osiemdziesiątych i na początku lat dziewięćdziesiątych Centrum Sztuki Studio stanowiło jedną z najciekawszych propozycji teatralnych stolicy. Grzegorzewski zrealizował tu kilkanaście przedstawień. Do najważniejszych należą inscenizacje: Parawany Jeana Geneta (1982), Pułapka Tadeusza Różewicza (1984), Dziady  improwizacje według Adama Mickiewicza (1987) i Śmierć Iwana Iljicza według Lwa Tołstoja (1991); a także spektakle autorskie: Powolne ciemnienie malowideł (1985), Tak zwana ludzkość w obłędzie (1987), Usta milczą, dusza śpiewa (1988), Miasto liczy psie nosy (1991), Cztery komedie równoległe (1994), La Bohème (1995).

Grzegorzewski proponował współpracę artystom pozostającym w kręgu teatru formalnego. Swoje spektakle w Teatrze Studio reżyserowali między innymi: Henryk Baranowski (Gnijący brzeg… Heinera Müllera, 1985), Jerzy Kalina (Pielgrzymi i tułacze, 1989), Mariusz Treliński (Lautréamont: Sny według Isidore’a Ducasse’a, 1992), Ewa Bułhak (Ofiary obowiązku Eugène’a Ionesco, 1993; Mizantrop Moliere’a, 1995) i Zbigniew Brzoza (Godzina, w której nie wiedzieliśmy nic o sobie nawzajem Petera Handkego, 1996). W roku 1992 Grzegorzewski zaprosił Szajnę do przygotowania nowej wersji Dantego. Na szczególną uwagę zasługuje kilkuletnia współpraca z Tadeuszem Łomnickim, która zaowocowała legendarnym przedstawieniem Ostatniej taśmy (1985). Pozostałe spektakle z jego udziałem: Komedia (1985), Katastrofa (1986) i Końcówka (1986), a także monodram Ireny Jun, złożony z Nie jaKołysanki Kroków (1985), wszystkie w reżyserii Antoniego Libery, należą do najważniejszych realizacji dramatów Samuela Becketta w historii polskiego teatru.

Warto wspomnieć, że to właśnie tutaj odbyła się też premiera pierwszego w historii polskiego teatru przedstawienia stricte komercyjnego ‒ słynnej Tamary Johna Kranza w reżyserii Macieja Wojtyszki (1990).

Wielkim osiągnięciem Grzegorzewskiego było stworzenie jednego z najlepszych ‒ po rozpadzie Teatru Dramatycznego Gustawa Holoubka ‒ zespołów aktorskich w Warszawie. Prócz dawnych aktorów Szajny na scenie Teatru Studio występowali regularnie lub gościnnie: Mariusz Benoit, Andrzej Blumenfeld, Teresa Budzisz-Krzyżanowska, Stanisława Celińska, Anna Chodakowska, Józef Duriasz, Bogusław Linda, Olgierd Łukaszewicz, Krzysztof Majchrzak, Mieczysław Milecki, Ewa Mirowska, Jan Peszek, Anna Romantowska, Zdzisław Tobiasz, Marek Walczewski, Jerzy Zelnik, a także legenda polskiego baletu, wybitny tancerz Stanisław Szymański. Swoje pierwsze ważne role zagrali tu też między innymi Zbigniew Zamachowski i Wojciech Malajkat, którzy bardzo szybko stali się ulubieńcami publiczności.

Trudną do przecenienia rolę w kształtowaniu tożsamości i pozycji Centrum Sztuki Studio odegrał Waldemar Dąbrowski, który dzięki swoim kontaktom i zdolnościom dyplomatycznym znacznie poszerzył jego działalność. Swoją kolekcję powiększała Galeria Studio pod opieką Zbigniewa Taranienki (wcześniej doradcy artystycznego Józefa Szajny). W roku 1982 powstał Impresariat pod kierownictwem Władysława Serwatowskiego. W roku 1984 swoją siedzibę i sale prób otrzymała tu utworzona przez dyrektora Polskiej Orkiestry Kameralnej Franciszka Wybrańczyka i dyrygenta Yehudiego Menuhina orkiestra Sinfonia Varsovia. W tym samym czasie powstała Pracownia Filmowa Jerzego Karpińskiego, której celem było nie tylko dokumentowanie bieżącej działalności artystycznej, lecz także gromadzenie wideoteki. Wszystkie komórki wchodzące w skład Centrum Sztuki Studio nie przysłaniały jednak wiodącej roli teatru, a kontrolę artystyczną na całością działalności sprawował Grzegorzewski, który po odejściu Dąbrowskiego w roku 1990 przejął także jego kompetencje.

 

1997–2006 Zbigniew Brzoza

W styczniu roku 1997 Grzegorzewski przyjął złożoną mu rok wcześniej propozycję objęcia dyrekcji odbudowanego po pożarze Teatru Narodowego. Odchodząc, zabrał ze sobą część zespołu aktorskiego. Kierownictwo Teatru Studio przekazał Zbigniewowi Brzozie (dyrektor artystyczny) i Krzysztofowi Kosmali (dyrektor naczelny).

Brzoza, który za dyrekcji Grzegorzewskiego dał się poznać jako twórca wrażliwy na formę, obejmując stanowisko, zadeklarował, że nie zamierza jednak kontynuować autorskiego profilu miejsca. W centrum jego zainteresowań znalazła się dramaturgia współczesna, przede wszystkim austriacka (Nareszcie koniec, 1998; Miłość na Madagaskarze, 2000; Pasja, 2007 – sztuki Petera Turriniego) i brytyjska (Mała Steinberg Lee Halla, 2001; Więź Rony Munro, 2004). Ważnym wydarzeniem artystycznym stała się przygotowana przez niego premiera spektaklu muzycznego Bal pod Orłem (2003) według głośnego widowiska Le Bal w reżyserii Jean-Claude’a Penchenata.

Jedyne przedstawienia z tego okresu, które nawiązywały do awangardowych tradycji Teatru Studio, to: polska prapremiera Zachodniego wybrzeża Bernarda-Marie Koltèsa w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego (1998) i autorskie Prze(d)stawienie Agaty Dudy-Gracz według Merlina albo Ziemi Jałowej Tankreda Dorsta (2006).

Do gościnnych realizacji Brzoza zapraszał wybitnych twórców teatru litewskiego: Oskarasa Koršunovasa (Bam Daniiła Charmsa, 1989; Sanatorium pod Klepsydrą według Brunona Schulza, 2001) i Rimasa Tuminasa (Sługa dwóch panów Carla Goldoniego, 2006). Nawiązał regularną współpracę z Piotrem Cieplakiem (Taka Ballada, 1999; Kubuś P. według A.A. Milne’a, 1999; Muzyka ze słowami, 2002). Stałym punktem repertuaru były cieszące się dużą popularnością kameralne spektakle poetyckie Ireny Jun (Biesiada u hrabiny Kotłubaj według Witolda Gombrowicza, 2004; Filozofia po góralsku według Józefa Tischnera – z Wiesławem Komasą, 2005). W programie znalazły się też recitale aktorek Teatru Studio: Edyty Jungowskiej (Gotujący się pies, 2000), Moniki Świtaj (Różnie bywa, 2001) i Ewy Błaszczyk (Nawet gdy wichura, 2006).

 

2007–2009 Bartosz Zaczykiewicz

Powołanie na stanowisko dyrektora artystycznego i naczelnego Bartosza Zaczykiewicza miało stanowić próbę ożywienia Teatru Studio, który w ostatnich latach dyrekcji Brzozy znacząco podupadł. Wbrew oczekiwaniom, Zaczykiewicz nie powtórzył jednak sukcesu Teatru im. Jana Kochanowskiego w Opolu, którym z powodzeniem kierował przez osiem poprzednich sezonów.

Swój program oparł przede wszystkim na kontynuowaniu rozpoczętej w Opolu współpracy z Markiem Fiedorem (Bitwa pod Grunwaldemwedług Tadeusza Borowskiego, 2008; Oczarowanie według Hermanna Brocha, 2010). Pojedyncze spektakle przygotowywali młodzi twórcy, między innymi: Michał Siegoczyński (HollyDay według Trumana Capote, 2008), Michał Zadara (Każdy/a, 2008), Paweł Aigner (Pantaleon i wizytantki według Maria Vargasa Llosy, 2008), Wojciech Klemm (Yerma Federica Garcii Lorki, 2009) i Tomasz Hynek (Nienasycenie według Witkacego, 2009). Sam wyreżyserował tylko jedno przedstawienie (Obrock według Witkacego, 2008).

Zaczykiewiczowi udało się ożywić działalność Galerii Studio, powołując na stanowisko jej kuratora związanego z Akademią Ruchu Krzysztofa Żwirblisa. Mimo to, w sytuacji rozwiązania umowy z Sinfonią Varsovią, która wkrótce miała otrzymać nową siedzibę, przekazania zbiorów Pracowni Filmowej do Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego oraz likwidacji Impresariatu, utrzymywanie Centrum Sztuki Studio straciło rację bytu. 1 stycznia 2008 roku na mocy uchwały Rady m.st. Warszawy Centrum Sztuki przestało istnieć, a scena wróciła do swojej pierwotnej nazwy i od tej pory funkcjonuje jako Teatr Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza.

W obliczu pogłębiającego się kryzysu w teatrze, w połowie roku 2009 roku Zaczykiewicz podał się do dymisji.

 

2010–2012 Grzegorz Bral

Z początkiem roku 2010 kierownictwo teatru objęli Grzegorz Bral (dyrektor artystyczny) i Maciej Klimczak (dyrektor naczelny). Bral, twórca alternatywnego Teatru Pieśń Kozła i dyrektor międzynarodowego Brave Festival, miał ponownie otworzyć Teatr Studio na eksperyment. Zrealizowane w Teatrze Studio przedstawienia Brala (Ćwiczenia z Ionesco, 2011; Idiota według Fiodora Dostojewskiego, 2011; Sierpień Tracy’ego Lettsa, 2012) nie dorównywały jednak poziomem jego autorskim projektom prezentowanym gościnnie, jak Macbeth czy Szukając Leara. Jednocześnie polityka Klimczaka konsekwentnie prowadziła Teatr Studio w kierunku sceny impresaryjnej.

Spośród nielicznych premier wyróżniły się autorski spektakl Pawła Passiniego Artaud. Sobowtór i jego teatr (2011), a także przygotowana przez Grzegorza Wiśniewskiego inscenizacja Józefa i Marii Petera Turriniego (2011) z wybitnymi kreacjami Ireny Jun i Stanisława Brudnego.

W teatrze odbywały się prowadzone przez Grzegorza Brala i Krzysztofa Majchrzaka warsztaty aktorskie, a także jednorazowy warsztat dla studentów reżyserii. W roku 2010 uruchomiono koordynowaną przez Mateusza Żurawskiego Pracownię im. Jerzego Grzegorzewskiego, której celem jest gromadzenie, opracowywanie i udostępnianie dokumentacji działalności artysty, a także organizowanie projektów związanych z historią Centrum Sztuki Studio. W sezonie 2011/2012 w teatralnej kawiarni kilkakrotnie odbyły się posiedzenia prowadzonego przez Janusza Majcherka Klubu Niemytych Dusz (cykl spotkań poświęconych między innymi osobie i twórczości Witkacego).

Po odejściu Klimczaka w roku 2011 dyrektorem naczelnym teatru został Roman Osadnik, poprzednio dyrektor Teatru Polonia i Och-Teatru, który w krótkim czasie doprowadził do zwiększenia liczby granych spektakli i poprawy frekwencji na widowni, a także zaczął poszerzać ofertę wydarzeń kulturalnych teatru, między innymi dzięki otwarciu Studio na współpracę z organizacjami pozarządowymi. Zapoczątkował też prace remontowe między innymi mające na celu pozyskanie nowych przestrzeni: do prób i do gry.

 

2012–2015 Agnieszka Glińska

1 września 2012 roku kierownictwo artystyczne objęła reżyserka i aktorka Agnieszka Glińska. Swoją dyrekcję rozpoczęła od zbudowania silnego i różnorodnego zespołu aktorskiego, zapraszając do współpracy artystów z innych warszawskich scen. Na samym początku dyrekcji ‒ za „zmiany, jakie już udało się jej przeprowadzić […], za obiecujące nowe spektakle i komplety na widowni” – Glińska została wyróżniona nagrodą gazety „Co Jest Grane” Wdecha 2012 w kategorii Człowiek Roku. Inauguracji jej pierwszego sezonu towarzyszyła uroczystość nadania imion twórców pozycji Teatru Studio: Józefa Szajny – Dużej Scenie oraz Jerzego Grzegorzewskiego – Galerii (17 października 2012 roku).

Glińska zbudowała repertuar w oparciu z jednej strony o teksty klasyczne interpretowane na nowo (ze szczególnym uwzględnieniem dramaturgii rosyjskiej) z drugiej o teksty współczesne dopiero odkrywane dla szerszej publiczności. Entuzjastycznie przyjęte przez widzów i docenione przez krytykę zostały spektakle: Wichrowe wzgórza według Emily Brontë (reż. Kuba Kowalski, 2012) i Ożenek Nikołaja Gogola (reż. Iwan Wyrypajew, 2013), Utalentowany pan Ripley według Mary Highsmith (reż. Radosław Rychcik, 2015). Współpraca Agnieszki Glińskiej z Dorotą Masłowską zaowocowała nagradzaną inscenizacją Dwojga biednych Rumunów mówiących po polsku (2013) i cieszącym się dużą popularnością przedstawieniem dla dzieci Jak zostałam wiedźmą (2014). W roku 2015 powstał pierwszy od dawna spektakl świadomie nawiązujący do awangardowych tradycji Studia ‒ Ćwiczenia stylistyczne według Raymonda Quenau (reż. Maria Żynel, w koprodukcji z Teatrem Malabar Hotel).

Artystyczna osobowość i energia Glińskiej oraz marketingowa skuteczność Osadnika spowodowały, że w bardzo krótkim czasie Teatr Studio odzyskał swoje miejsce na teatralnej mapie Warszawy, stając się sceną nie tylko ciekawą, lecz także popularną i modną. Oprócz bogatego repertuaru i licznych wystaw w Galerii (kierowanej przez Agnieszkę Zawadowską) uruchomiono cykliczne projekty gościnne, między innymi The Met Opera HD (od 2012) i Scenę Tańca Studio (od 2015). Teatr na znacznie szerszą niż dotąd skalę zaczął organizować czytania dramatów, spotkania i wykłady otwarte, a także projekty edukacyjne adresowane nie tylko do dzieci czy do seniorów, lecz także do osób z niepełnosprawnością wzrokową i słuchową. Swoją działalność rozwinęła Pracownia JG, współpracując z Instytutem Teatralnym i Teatrem Narodowym przy wydawaniu scenariuszy autorskich Jerzego Grzegorzewskiego; pierwszy z dwóch tomów pod redakcją Ewy Bułhak i Mateusza Żurawskiego otrzymał nagrodę Sekcji Krytyków PO ITI dla Teatralnej Książki Roku 2013. W roku 2013 w dawnym foyer dolnym teatru otworzył się prowadzony przez Grzegorza Lewandowskiego Bar Studio, który szybko stał się ważnym miejscem debaty publicznej oraz wydarzeń kulturalnych z pogranicza różnych dziedzin sztuki. W roku 2014 wystartował angażujący przestrzeń miejską projekt Plac Defilad (Wdecha 2015 w kategorii Wydarzenie Roku).

 

od 2016 Natalia Korczakowska

W kwietniu 2016 roku kierownictwo artystyczne teatru objęła reżyserka Natalia Korczakowska, a galerii ‒ krytyczka i historyczka sztuki Dorota Jarecka;

Z inicjatywy Korczakowskiej nazwa instytucji – aby nawiązać do awangardowych tradycji Centrum Sztuki Studio – została symbolicznie zmieniona na STUDIO teatrgaleria.

Naczelną ideą „teatrugalerii” jest tworzenie przestrzeni, które pozwalają na swobodny dialog różnych dziedzin sztuki i związanych z nimi środowisk twórczych. W tym celu STUDIO nawiązało kontakt z prestiżową uczelnią California Institute of Arts, prowadzącą studia w zakresie sztuk performatywnych i audiowizualnych. Efekty wspólnych działań studentów CalArts Center For New Performance i aktorów STUDIO pod opieką artystyczną Trevisa Prestona, które nawiązywały do awangardowych tradycji miejsca, zostały zaprezentowane na minifestiwalu CalArts Studio na Placu Defilad w czerwcu 2018 roku. Kontynuacją tej współpracy był, powstały w koprodukcji z CalArts, spektakl Korczakowskiej Metafizyka dwugłowego cielęcia według tekstów Witkacego (2018, Los Angeles; 2019, Warszawa). W ramach projektu Scenografia jako dzieło sztuki swoje prace w STUDIO zrealizowali Olga i Nicolas Grospierre (Izolatka, 2016) oraz Daniel Buren (In situ, 2018).

Bardzo dobrze przyjęte zostały wyreżyserowane przez Korczakowską widowiskowe inscenizacje powieści Berlin Alexanderplatz Alfreda Döblina (2017) i Biesów Fiodora Dostojewskiego (2018). Na początku 2020 roku artystka przygotowała nową wersję spektaklu – Biesy VR, „prototyp utworu teatralnego w nowym medium, jakim jest wirtualna rzeczywistość”, która przenosi ideę „teatrugalerii” w inny wymiar.

Na scenie STUDIO goszczą zarówno uznani reżyserzy: Michał Borczuch (Żaby, 2018), Krzysztof Gabraczewski (Wyzwolenie, 2017), Paweł Miśkiewicz (Serotonina, 2019), Michał Zadara (Sen srebrny Salomei, 2018), jak i młodzi obiecujący twórcy: Grzegorz Jaremko (Chroma, 2019), Radosław Maciąg (Sarah Kane: Łaknąć, 2018), Ewa Rucińska (Miasto białych kart, 2019). W świetnej formie powróciły z monodramami aktorki: Ewa Błaszczyk (Oriana Fallaci, 2017) i Irena Jun (Matka Makryna, 2018). STUDIO było współproducentem (razem z Nowym Teatrem, Teatrem Powszechnym i TR Warszawa) jednej z najbardziej oczekiwanych premier ostatnich lat – Procesu według Franza Kafki w reżyserii Krystiana Lupy (2017).

Rozwija się muzyczna działalność STUDIO. Współpraca z Marcinem Maseckim zaowocowała takimi projektami jak Urodziny kompozytorów (wspólnie z Marcinem Markowiczem, od 2019) czy cykl Opusów (wspólnie z Barbarą Majewską, od 2019). Wielkim wydarzeniem stało się wykonanie na placu Defilad opery Giacoma Pucciniego Madama Butterfly pod batutą Marcella Mottadellego (2019).

STUDIO to nie tylko spektakle, wystawy i koncerty. To także liczne wykłady, spotkania i dyskusje poświęcone tematyce artystycznej, kulturalnej i społecznej, warsztaty i inne działania edukacyjne, adresowane zarówno do tych najmłodszych, jak i do tych najstarszych.

STUDIO teatrgaleria to jedna z najważniejszych eksperymentalnych scen w Polsce.

 

KASA BILETOWA

w tygodniu: poniedziałek—piątek
czynna na godzinę przed spektaklem

 

w weekend: sobota—niedziela
czynna w godzinach 14.00–19.00
lub do rozpoczęcia spektaklu/wydarzenia

 

DYŻUR TELEFONICZNY

w tygodniu: poniedziałek—piątek
w godzinach  12.00–18.00

 

telefon: +48 505 106 891
email: bilety@teatrstudio.pl

 

 

BILETY ONLINE

Bilety na spektakle → dostępne online bez dodatkowych prowizji.

 

 

 

WJAZD / PARKING

ograniczenia w związku z budową MSN

 

 

STUDIO teatrgaleria

Pl. Defilad 1
Pałac Kultury i Nauki
00-901 Warszawa

Organizatorem Teatru jest m. st. Warszawa.

Strona STUDIO teatrgalerii wykorzystuje pliki cookies. Jeżeli nie wyrażasz zgody na wykorzystywanie plików cookies, możesz w każdej chwili zablokować je, korzystając z ustawień swojej przeglądarki internetowej.
Wyrażam zgodę